هرآنچه درباره اختلال اضطراب جدایی در بچه ها باید بدانید - سرگرمی تفریحی

اختلال اضطراب جدایی در بچه ها چیست؟

اختلال اضطراب جدایی در بچه ها نوعی مشکل سلامت روان است. کودکی که دچار این اختلال است نگرانی بسیار زیادی در رابطه با جدا شدن از اعضای خانواده یا سایر افراد نزدیک دارد. این بچه ها به نگرانی بسیار زیادی درباره گم شدن یا رخ دادن اتفاق بد برای اعضای خانواده شان در صورت کنار آن ها نبودن دچار هستند.

همه بچه ها و نوجوانان احساس اضطراب را تجربه می نمایند و اضطراب بخشی طبیعی از فرایند رشد است. اختلال اضطراب جدایی در بچه ها بسیار کم سن و سال طبیعی است. تقریبا همه بچه ها بین 18 ماه تا 3 سال اضطراب جدایی داشته و درجه ای از وابستگی و چسبندگی را به والدین خود دارند.

اما نشانه های اختلال اضطراب جدایی شدیدتر هستند. یک کودک باید حداقل به مدت چهار هفته نشانه های اضطراب جدایی را تجربه کند تا این مشکل برای او تشخیص داده گردد. کودک دارای این اضطراب نگرانی و ترس درباره جدا شدن از خانه یا خانواده اش را دارد که میزان این نگرانی برای سن او مناسب نیست.

چه چیزی باعث ایجاد اضطراب جدایی در کودک می گردد؟

کارشتاسان بر این باور هستند که اختلال اضطراب جدایی هم به وسیله عوامل ژنتیکی و هم محیطی ایجاد می گردد. کودک ممکن است تمایل به اضطراب را به صورت ارثی داشته باشد. عدم تعادل دو ماده شیمیایی در مغز (نوراپی نفرین و سروتونین) نقش کلیدی ای را در این مساله بازی می نمایند.

یک کودک بعلاوه می تواند ترس و اضطراب را از اعضای خانواده و دیگران یاد بگیرد. حوادث آسیب زای روانی هم منجر به اختلال اضطراب جدایی می شوند.

کدام بچه ها در معرض خطر اختلال اضطراب جدایی قرار دارند؟

اختلال اضطراب جدایی برای بچه ها دختر و پسر به یک میزان اتفاق می افتد. اما بچه های که والدینی با اختلال اضطراب دارند بیشتر در معرض این اختلال هستند.

اختلال اضطراب جدایی در بچه ها چگونه تشخیص داده می گردد؟

یک روانپزشک کودک یا سایر متخصصان سلامت روان می توانند این اختلال را نشخیص دهند. به این منظور افراد کارشناس و متخصص ارزیابی ای از سلامت روان کودک انجام می دهند. برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی در کودک ترس یا اضطراب کودک در رابطه با دور شدن از اعضای خانواده باید حداقل 4 هفته طول بکشد.

نشانه های اولیه اختلال اضطراب جدایی در کودک چیست؟

هر کودک ممکن است نشانه های متفاوتی از اضطراب جدایی را نشان دهد. اما رایج ترین نشانه ها عبارت اند از:

• تنها نخوابیدن.
• تماشا کابوس های شبانه با تم جدا شدن.
• نگرانی بسیار زیاد هنگام جدا شدن از خانه یا خانواده.
• نگرانی بسیار زیاد درباره امنیت اعضای خانواده.
• نگرانی بسیار زیاد درباره گم شدن.
• طفره رفتن از مدرسه رفتن.
• ترس و نارضایتی از تنهایی.
• شکایت از دل درد، سردرد و سایر درد های جسمی به صورت مکرر.
• کشیدگی یا درد ماهیچه ها.
• نگرانی بسیار زیاد درباره امنیت خود.
• نگرانی بسیار زیاد هنگام خوابیدن در جایی دور از خانه.
• وابستگی بسیار زیاد حتی زمانی که در خانه هستند.
• حملات پانیک یا گریه و زاری هنگام جدایی از والدین یا افرادی که مراقب او هستند.

نشانه های اختلال اضطراب جدایی هم ممکن است مانند سایر مسائل سلامتی به نظر برسند. حتما کودک خود را نزد یک کتخصص برای تشخیص این مشکل ببرید.

درمان اختلال اضطراب جدایی در کودک به چه صورت است؟

درمان این اختلال به نشانه ها، سن و سلامت عمومی کودک بستگی دارد. علاوه بر این برای درمان باید شدت شرایط را هم در نظر گرفت. درمان اختلال اضطراب جدایی اغلب شامل ترکیبی از مواردی است که در ادامه آورده شده اند:

• درمان رفتاری شناختی؛ این درمان به کودک یاری می نماید چگونه بهتر اضطرابش را مدیریت کند. هدف بعلاوه این است که به کودک یاری کنیم به موقعیت هایی که منجر به اضطراب می شوند مسلط گردد.
• دارودرمانی؛ داروهای ضدافسردگی یا داروهای ضد اضطراب می توانند به آرامش بیشتر کودک یاری نمایند.
• درمان خانواده؛ والدین نقش حیاتی ای در هر درمانی ایفا می نمایند.
• ورودی مدرسه؛ مدرسه کودک هم ممکن است وارد فرایند درمان گردد.

چگونه والدین می توانند از بروز اختلال اضطراب جدایی در کودک جلوگیری نمایند؟

کارشناسان نمی دانند چگونه باید از بروز اختلال اضطراب جدایی در بچه ها و نوجوانان پیشگیری کرد، اما در صورتی که به نشانه های این اختلال در کودک خود توجه کنید در سریع ترین زمان ممکن با آنالیز و ارزیابی می توانید یاری بگیرید. درمان زودهنگام می تواند نشانه های اختلال را کاهش داده و رشد طبیعی کودک را بهبود دهد. علاوه بر این کیفیت زندگی کودک را هم افزایش می دهد.

چگونه به کودکی که دچار اختلال اضطراب جدایی است یاری کنیم؟

به عنوان یک والد شما نقش کلیدی ای در درمان کودک خود دارید. در ادامه کارهایی که در جهت یاری به کودک خود می توانید انجام دهید آورده شده اند:

• کودک را در همه جلساتی که با متخصص سلامت روان تنظیم نموده اید همراهی کنید.
• به کودک خود حمایت و اطمینان مجدد را نشان دهید. استقلال متناسب با سن را در او تشویق کنید.
• موقعیت هایی که به کودک استرس وارد می نمایند را شناسایی کنید. شناخت اینکه چه چیزهایی به کودک استرس می دهند و برنامه ریزی برای مقابله با آن هاذمی تواند به پیروزیت کودک یاری نمایند.
• به دیگران درباره اختلال اضطراب جدایی کودک خود شرح دهید. با درمانگر و متخصص سلامت روان کودک خود کار نموده و برنامه درمانی داشته باشید. به معلم های مدرسه کودک خود یادآوری کنید که کودکتان به اطمینان و حمایت بیشتری در بعضی موقعیت های خاص احتیاج دارد.

نکات کلیدی درباره اختلال اضطراب جدایی در بچه ها

اختلال اضطراب جدایی یکی از مسائل سلامت روان به شمار می رود. کودکی که اضطراب جدایی دارد نگرانی بسیاری در رابطه با جدا شدن از اعضای خانواده یا سایر افراد نزدیک را تجربه می نماید.

علت این اختلال می تواند ژنتیکی یا محیطی باشد. نشانه های اختلال اضطراب جدایی بسیار شدیدتر از اضطراب جدایی عادی ای هستند که تقریبا هر کودکی که بین 18 ماه تا 3 سال سن دارد تجربه می نماید. کودک برای تشخیص این اختلال باید حداقل 4 هفته این نشانه ها را داشته باشد. علاوه بر این ارزیابی سلامتی فکر هم انجام می گردد. درمان اختلال شامل مشاوره و درمان دارویی است.

مثال هایی از نشانه های اختلال اضطراب جدایی بچه ها و یاری های والدین برای کاهش نگرانی آن ها

در ادامه نشانه هایی که حاکی از وجود اختلال اضطراب جدایی در کودک هستند و راهکارهایی که برای یاری به از بین بردن آن ها می توان استفاده کرد را آورده ایم.

1. هنگامی که والدین اتاق را ترک می نمایند کودک گریه می نماید

زمان هایی در زندگی کودک وجود دارند که بسته به نقاط عطف می توانند با اضطراب جدایی همراه باشند. به عنوان مثال نوزادی که بین چهار تا هشت ماه است هنگامی که مادرش را در اتاق نمی بیند آغاز به گریه کردن می نماید. گریه او نشانه استرسی است که هنگامی که کسی که دوستش دارد او را ترک می نماید دچارش می گردد.

علت این مساله این است که آن ها یاد گرفته اند که فقط اشیا و افراد آشنا را بشناسند و احساسات خود را حول آن ها ایجاد نمایند. آن ها هنوز نمی دانند تنها به علت اینکه آن ها نمی توانند آن فرد را ببینند علت این موضوع نیست که فرد در آن جا حضور ندارد.

این یک زمان مجذوب کننده است که به فرزند خود نشان دهید که به صورت مداوم دوباره ظاهر می شوید. با فرزند خود بازی نموده و از این زمان لذت ببرید.

بجه ها با بزرگتر شدن متوجه می شوند که والدینشان همواره بر می گردند. با ایجاد اعتماد در آن ها یاد خواهند گرفت افراد و جاهایی که مورد اعتماد والدینشان است بدنشان ایمن تر است.

2. آن ها هنگام تماشا افراد و مکان های حدید دچار استرس می شوند

گاهی اوقات کودک هنگام تماشا جاهای نو دچار اضطراب می گردد. ممکن است از ترک منزل برای رفتن به جای نو ناراضی باشد، هنگام رسیدن به محل مورد نظر در یک گوشه بایستد یا رفتارهای قهری و گریه و زاری از خود نشان دهند.

یکی از عوامل القا نماینده اضطراب مواجهه با فرد، شی یا مکان ناشناخته است. روش مقابله با این مساله به این صورت است که تا حد امکان کودک را آماده کنید.

به آن ها بگویید که منتظر چه چیزی باشند. این کار می تواند شامل نشان دادن تصاویر محلی که قرار است به آن جا بروید و افرادی که آن جا هستند یا در صورت امکان توصیف کارها و رفتارهایی که در آن جا اتفاق می افتند باشند. حتی می توان بدون احتیاج به جدایی پیش نمایشی از مکان نو را به آن ها نشان داد.

اگر کمی به این موضوع فکر کنید متوجه می شوید که چرا بچه ها نسبت به مدرسه جهت گیری دارند. در صورتی که همین مدل را برای جاهای نوی که بچه هامان قرار است بدون ما ببینند به کار بگیریم بسیار مفید خواهد بود.

آماده شدن نکته کلیدی است. دانستن اینکه چه انتظاری می توانند از مکان نو داشته باشند بسیار مهم است. صحبت کردن از قبل درباره رفتارهای مورد انتظار برای آن ها و افراد دیگری که اطرافشان هستند باعث قدرت بخشیدن به بچه ها شده و در نهایت هنگامی که والدین آن جا نیستند آن ها را ایمن نگه می دارد.

رو راست باشید. اجازه بدهید بدانند چرا شما آن ها را در یک مکان نو یا با افراد نو تنها می گذارید، چرا به آن ها اعتماد می کنید، چرا به افرادی که ز فرزندتان مراقبت می نمایند اعتماد می کنید و به آن ها بگویید اگر کسی کار اشتباهی انجام دهد چه اقدامی انجام می دهید. همه این صحبت ها می تواند به آرام کردن نگرانی های فرزندتان یاری کند.

3. زمان خواب یک نبرد و مبارزه است

زمان خواب برای بچه ها می تواند زمان بسیار دشواری باشد. حتی بزرگسالان هم هنگام خواب می توانند دچار استرس شوند. رویاها ناشناخته هستند و گاهی اوقات می توانند ترسناک باشند. هنگامی که خانه ساکت و همه جا تاریک است خانه به دنیای کاملا متفاوتی تبدیل می گردد.

فکر کردن به تنها خوابیدن می تواند استرس و اضطرب را به کودک القا کند. نشانه های اینکه کودک دچار این اضطراب شده شامل بی میلی برای خوابیدن، نرفتن به تخت خواب، گریه کردن و نشان دادن رفتارهای پرخاشگرانه هستند.

در چنین شرایطی برای یاری کردن به کودک می توان کارهای زیر را انجام داد:

• ایجاد یک برنامه منظم راحت و قابل پیش بینی برای خواب.
• ایجاد فضای راحت و آرام بخش در اتاق خواب.
• داشتن مکالمات حمایت نماینده بسیار با کودک در طول روز.
• استفاده از بعضی عروسک های مخصوص گرم و سنگین یا پتوهای مخصوص برای گذاشتن کنار کودک در تخت
• تغییر تدریجی از خوابیدن به همراه پدر و مادر به تنها خوابیدن

پیوستگی و قابل پیش بینی بودن نکات کلیدی برای اضطراب تخت خواب هستند. با هر بار خواب پیروز تجربیات مثبت ایجاد می شوند تا روزی که کودک شما بدون اضطراب آماده رفتن به تختخواب بدون هیچ گونه اضطراب گردد.

4. تجربه های منفی تاثیر بسیار زیادی می گذارند

طبق تحقیقات صورت گرفته اختلال اضطراب جدایی با اضطراب بسیار زیاد یا نامناسب در حال رشد در رابطه با جدا شدن از خانه یا از افرادی که فرد به آن ها وابسته است شناخته می گردد.

نشانه های ناگهانی اختلال اضطراب جدایی، یا به صورت ناگهانی یا به مرور زمان و به صورت افزایشی خود را نشان می دهند. بچه های که اضطراب جدایی دارند ممکن است به علت تجربه های منفی این لضطراب را داشته باشند.

در صورتی که فرزندتان به سختی از شما جدا می گردد، با بی میلی منزل را ترک می نماید یا هنگامی که می خواهید به جایی بروید احساس مریضی می نماید ممکن است مشکل ناشی از یک تجربه منفی باشد.

نکته بسیار مهم این است که تجربه های منفی را با بچه هامان پیگیری کنیم. آماده سازی آن ها و پیگیری کردن بسیار مهم است. با کودکتان درباره تجربه هایش صحبت کنید، به او بگویید اگر هر زمانی احساس امنیت نداشت، اگر انفاق ناراحت نماینده ای رخ داد یا اگر چیزی یا کسی باعث سر در گمی آن ها شد شما کنارشان هستید.

مانند بسیاری دیگر از جنبه های والد بودن باید خطوط مکالمه را باز بگذارید. این کار بعلاوه می تواند به معنای دسترسی به درمانگر یا سایر افراد حرفه ای که کودک به آن ها اعتماد دارد هم باشد.

هنگامی که جزئیات تجربه های منفی تعیین شد نکته بسیار مهم این است که در ابتدا با آرامش برخورد کنیم، رفتار مناسب برای پاسخ را مدل سازی نموده و با هم راهکاری پیدا کنیم.

در صورت مناسب بودن، یکی از روش های اطمینان دادن به کودک برای امنیت، حذف کردن او از موقعیت است. البته حذف کردن همواره موثرترین راهکار نیست به همین علت از واژه مناسب در این جا استفاده نموده ایم.

تقویت کردن رفتارهای منفی در رابطه با اضطراب جدایی یکی از مسائلی است که والدین می توانند دچار آن شوند. تسلیم بداخلاقی های فرزند شدن یا پذیرفتن ادعای بیماری او بدون آنالیز کردن می تواند به فرزند احساس امنیت کمتری بدهد. علت این مساله این است که همه کنترل به دست بچه ها می افتد. آن ها به کیاری ما احتیاج دارند تا هدایت شوند، حمایتشان کنیم و بدانند که همواره با ما احساس امنیت دارند.

والدین می توانند این کارها را با روش های زیر انجام دهند:

• صحبت کردن درباره اتفاق های منفی
• اقدام کردن در صورت احتیاج
• به کارگیری پرستار یا مراقب دیگر
• صحبت کردن درباره راهکارهایی برای آینده
• قدرتمندسازی کودک با ابزارهایی برای پیروزیت
• انجام تمرین های بسیار زیاد در منزل و بازگشت به محلی یا فردی که اتفاق اتفاق افتاده است

بچه ها احتیاج دارند اعتماد به نفسشان را بسازند، کارهایشان را خودشان مدیریت نمایند و بدانند همواره به علت اینکه پدر و مادر حامیشان هستند مجبور نیستند این کار را انجام دهند.

5. کودک تجربه تروما دارد

حقیقت امر این است که والدین نمی توانند همه جنبه های زندگی فرزندشان را کنترل نمایند. همه اتفاق هایی که برای کودک رخ می دهد نتیجه والدگری بد یا اتفاق های بد نیست. گاهی اوقات شرایط خارج از کنترل می توانند منجر به تجربه تروما برای کودک شوند.

از آن جایی که تروما یک تجربه منفی است بسیار متفاوت از درک نشدن یا به سادگی چیزی که کودک دوست ندارد است. تروما مساله بسیار جدی تری بوده و به حمایت بیشتری احتیاج دارد.

مراقبان کودک همواره مطلع یا مسئول چیزی که کودک انجام می دهد نیستند. ما مسئول هستیم تمام کاری که از دستمان بر می آید را برای محافظت، پشتیبانی و دوست داشتن فرزندمان انجام دهیم.

بچه های که اضطراب جدایی دارند هنگام چسبیدن به یک فرد یا یک مکان چیزهای زیادی به ما می گویند. علت این موضوع این است که فرد یا مکان آن فرد یا آن مکان برایشان نماد امنیت است.

در خاتمه

دلایل بسیاری برای وجود اختلال اضطراب جدایی در کودک وجود دارد. افراد و جاهایی که کودک به آن ها می چسبد نشان می دهد که برای کودک امن هستند. تقویت و مدل سازی رفتار خوب، ایجاد محیط قابل پیش بینی امن، آماده سازی کودک برای جاها و افراد نو، مکالمه کردن با کودک و یاری گرفتن از افراد حرفه ای هنگام احتیاج می تواند به بهبود این مساله یاری کند.

در صورتی که این مطلب را تا پایان مطالعه نموده اید والدی هستید که برترین ها را برای فرزندتان می خواهید. این بدان معنا است که شما مکان امنی برای فرزندتان هستید. در صورتی که نشانه های اضطراب جدایی را در فرزندتان دیدید و متوجه شدید که به شما می چسبند بدانید که فرد امنی برایشان هستید.

این چیز خوبی است و گام بعدی این است که از افراد متخصص برای عبور فرزندتان از تروما، بهبود و بهتر شدن یاری بگیرید. با پزشک کودک، درمانگر یا سایر اعضای خانواده که مورد اعتماد هستند صحبت نموده و تیمی را برای پشتیبانی از فرزند و اعضای خانواده بسازید.

منابع: Lifehack, Stanford Medicine Childrens Health