شهیدان، متعلق به همه مردم هستند، نه جناحی خاص - سرگرمی تفریحی

گذرگاه و خیابان ها و هر کوی و برزنی در این سرزمین مقتدر نقش بسته است و به قول آن پیر فرزانه، رهبرکبیر انقلاب رحمت خداوند بر همه شهیدان و رضوان و مغفرت حق بر ارواح مطهرشان که جوار قرب او را برگزیدند و سرافراز و مشتاق به سوی صندلی مخصوص شان در پیشگاه رب خویش شتافتند. بنابر این نام شهدا، نمادی است از رشادت و از خودگذشتگی ها و گرامیداشتی است بی نظیر از نام آوران با نام و نشانی که در 8سال دفاع مقدس از مرزهای این سرزمین کهن پاسداری کردند. هرآنچه امروز در این سرزمین به عنوان عزت و حکمت و قدرت جاری است، به خاطر ایثار مردانی است که در خون خود غلتیدند و نام این کشور را بلند و پر آوازه نمودند.

در طول 8سال دفاع مقدس و بعد از آن، فرهنگ و سنتی در شهرهای کوچک و بزرگ شکل گرفت که بیش از آنکه برخاسته از رویکردهای مدیریتی و قوانینی مصوب باشد، رویکردی مردمی داشت. مردم نام گذر و کوچه و خیابانی را که شهیدی از آنجا برخاسته بود، به نام آن شهید بزرگوار می شناختند، فلذا این سنت حسنه به تدریج از این رویکرد مردمی تبدیل به یک روش و قوانین مدیریت شهری گشت، و به تبع آن امر خیر مدیران شهری نیز در طول تمام سال های گذشته و امروز، به پاس این خواست مردمی، نام گذرها و خیابان ها را همیشه به نام و نشان شهیدان مزین می کنند.

با شکل گیری شوراهای اسلامی شهر و روستا و تشکیل کمیته نامگذاری در دل شوراها این روند دارای ضوابط مشخصی شد و نامگذاری شهدا بر خیابان های شهر نظم نوینی گرفت. تاکنون این سنت حسنه همچنان برجاست و مدیران شهری همیشه بر همان رویکردهای مردمی اصرار دارند و از این تصمیم ملی حراست می کنند. اما در شهر بزرگی مانند تهران که گذرهای گسترده ای دارد و تنها 550کیلومتر شریان درجه یک و بزرگراه دارد و بالغ بر 150کیلومترمربع معابر عمومی شهری دارد، گاه ممکن است براساس بعضی ناهماهنگی ها آنگونه که باید اتفاق مشخصی رخ ندهد.

این به معنای آن نیست که مدیران کشور یا مدیران شهری به اصول اولیه انقلاب و نظام اسلامی پایبند نباشند. بارها مشکلاتی در شهرها رخ می دهد که عمدی در آن نیست. اینکه چنین رویداد کوچکی که ابعاد آن بسیار اندک است را توسعه داد و بر کل مجموعه مدیران شهری در کشور تعمیم داد، شاید کار چندان درستی نباشد اگرچه همگان باید از افراد نفوذی و خودباخته مراقبت کنند و با کسانی که در این راستا خللی وارد می کنند برخورد جدی کنند.

بنده بر این باورم که مدیریت شهری تهران و اکثر شهرهای ایران که هم اکنون بسیاری از آنان برخاسته از خانواده ای آشنا با فرهنگ شهید و شهادت و ایثار هستند، نسبت به چنین آموزه هایی اعتقاد پایدار داشته و دارند و اگر به صورت موردی اتفاقی اتفاق افتاده است، نه در چارچوب برنامه ریزی بلکه از روی اهمال و عدول پیمانکار مربوطه بوده است. اگرنه قاطبه مدیران کشور تاکنون در راستای حفظ ارزش ها مخصوصاً در زمینه توسعه فرهنگ حیات بخش ایثار و شهادت همیشه کوشا بوده اند، و تردیدی نیست که در فرهنگ نظام اسلامی مردم ایران، با داشتن امامی همام همانند حضرت سیدالشهدا حسین بن علی(ع)، این فرهنگ بیش از پیش سرشار از قداست و احترام است و نتیجه این انقلاب عظیم الهی چراغ راه راهنمایی و الگوی همه آزادیخواهان دنیا شده است.

ای کاش در کشورمان اگر مسائل سیاسی با سلایق مختلف مطرح است، برای راندن رقیبان، از فرهنگ ایثار و شهادت بهانه ای نسازیم و سوءاستفاده نکنیم، درست است که هم اکنون رویکردهای سیاسی متفاوتی در شهرها و کشور فعالیت می کنند، اما نمی توانیم شهیدان را به جناح های خاص سیاسی تعلق و تقلیل دهیم. چرا که شهیدان همیشه چراغ تابان راه راهنمایی این کشور و همه مردم این سرزمین وامدار همیشگی آنان بوده و هستند و همانطور که حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود.