امیل زولا و دخالت در محاکمه جاسوس آلمانی - سرگرمی تفریحی

با تور ارزان آلمان از دیدنی ترین کشور اروپایی بازدید کنید و از شهرهای برلین، هانوفرو، فرانکفورت و مونیخ آلمان دیدن کنید.

به یک سال زندان محکوم شده بود، اما پیش از اجرایی شدن حکم از فرانسه گریخت و به انگلیس پناه برد. درخواست تجدید نظر هم نموده بود، اما تغییری در حکم نهایی ایجاد نشد. جرمش افترا بود؛ افترا به ارتش فرانسه.

بعلاوه با آن نامه مشهورش که اسم من متهم می کنم! روی آن دیده می شد میان فرانسوی ها شکاف انداخته و آنان را در دو جبهه مدافعان و دشمنانش رودرروی هم قرار داده بود. به نوشته یکی از نشریات پاریس هر وجدانی آشفته است. دیگر هیچکس با تعقل و استدلال سروکار ندارد. بحث امکان پذیر نیست. همه کس در موضعی ثابت مستقر شده است.

ماجرای محاکمه دریفوس و بازشدن پای امیل زولا به آن یکی از مشهورترین فصل های تاریخ در انتها قرن نوزدهم میلادی است. آلفرد دریفوس، سروان ارتش فرانسه در دوران جمهوری سوم فرانسه بود که به اتهام ساختگی جاسوسی برای آلمان، محاکمه و زندانی شد.

ابتدا کمتر کسی به محاکمه ولو غیر منصفانه سروان یهودی ارتش اهمیت می داد و حوادث در تاریکی - چنان که مطلوب اتهام زنان بودند - پیش می رفت. اما دخالت زولا و انتشار نامه من متهم می کنم!

همه چیز را تغییر داد و نه فقط مردم فرانسه که بیشتر اروپایی ها هم به آن چه در پاریس می گذشت چشم دوختند و پیگیر پرونده شدند و مشهور شده بود که صحنه فرانسه است، ولی تئاتر سراسر جهان را فرامی گیرد (جالب این که آنتون چخوف هم آن روز ها در فرانسه بود و به یکی از دوستانش نوشت: ما اینجا به جز زولا و دریفوس، درباره چیز دیگری حرف نمی زنیم.)

زولا من متهم می کنم! را به ظاهر خطاب به رییس جمهور فرانسه نوشته بود، اما در واقع همه وجدان های بیدار را مخاطب خودش می دید و با آنان حرف می زد. نامه اش بیشتر از 4 هزار کلمه داشت و او یک شبانه روز بی وقفه روی متن آن کار نموده بود.

خلاصه حرفش این بود که بی عدالتی زیر هر نامی، چه امنیت و چه مصلحت و چه میهن پرستی پذیرفته نیست و آنجا که حق چنین آشکارا پایمال و جای ظالم و مظلوم عوض می گردد، باید ایستاد و از عدالت پاسداری کرد.

زولا به نفع دریفوس و در دفاع از او وارد ماجرا شد، چون باور داشت ظلم بر حقیقت پیروز شده است و نمی تواند در مقابل چنین ننگی سکوت کند. بسیاری در کوشش برای بازبینی پرونده دریفوس و تبرئه او با زولا همراه شدند، اما اکثریت فرانسوی ها طرف ارتش کشورشان را گرفتند.

کینه و توهین زشت گویی در مطبوعات و تصنیف های عامه پسند خیابانی از هر سو نثار زولا می شد. به رذیلانه ترین طرز او را هدف هزل و بدگویی قرار می دادند. خوک قبیحه نگار، مودبانه ترین دشنامی بود که می شنید. با پست، بسته های حاوی مدفوع برایش می فرستادند. مترسک هایی شبیهش می ساختند و می سوزاندند.

زولا در آن سال ها در اوج معروفیت و اعتبار بود و زندگی آسوده و مرفهی داشت و حتی به نقل از بعضی راویان آن مقطع، به گوشه ای خزیده و از مسائل اطرافش فاصله گرفته بود.

پس چرا از آن برج رفاه و آسودگی پایین رفت و به دل آتش زد؟ شاید، چون - به قول باربارا تاکمن - می دانست رنج کشیدن چیست. دادگاهی و به حبس و جریمه محکوم شد و سال 1898 در چنین روزی از کشورش گریخت. حدود یک سال بعد دوباره به فرانسه برگشت و چنان که می دانید پاییز 1902 در پاریس از جهان رفت.

منبع: فرادید