همه چیز برای فریب! - سرگرمی تفریحی

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران: احسان سالمی؛ مسعود فراستی چند سال پیش، در جریان نقد فیلم در مدت معلوم وحید امیرخانی در هفت، اشاره ای هم به برنامه دورهمی مهران مدیری و فرم و شیوه اجرای مدیری در این برنامه کرد و از تعبیر فریب برای مسئله استقبال ظاهری مخاطبان از این برنامه استفاده کرد. فراستی به درستی به این موضوع اشاره نمود که آنچه که مدیری در قالب استندآپ و تبادل نظر و به طور کلی برنامه ای سرگرم کننده با عنوان دورهمی به مخاطبش عرضه می نماید، یک فریب است!

مسئله اصلی در واقع تضاد میان پوسته ظاهری دورهمی با آن چیزی است که در ذات برنامه نهفته است؛ مهران مدیری به عنوان مجری و مغز متفکر دورهمی در طی چند فصلی که از شروع این برنامه می گذرد، سعی نموده چه آن موقع که خود به عنوان یک استندآپ کمدین به اجرا در برابر تماشاچیان می پردازد و چه در مواجهه با مردم، از دغدغه هایی همچون کم بودن سرانه مطالعه در کشور، آفت های گسترش فضای مجازی، عدم آشنایی عموم مردم با اشعار کهن فارسی و آثار شاخص سینما و موسیقی کلاسیک و مسائلی از این دست، صحبت کند؛ این در حالی است که ماهیت سرگرم کننده دورهمی و البته بالا دریافت سطح رقابت در فراوری برنامه های سرگرم کننده داخلی و خارجی، در نهایت دورهمی و مغز متفکرش را به همان راستا مورد انتقاد مدیری می کِشاند.

مدیری آثار موسیقی کلاسیک را می ستاید، اما برای دیده شدن و سرگرم کردن مخاطب دست به دامن بهنام بانی، آرون افشار و ماکان بند می گردد. از آفت های گسترش فضای مجازی گلایه می نماید؛ اما در برنامه اش با ورود به حوزه زندگی شخصی سلبریتی ها، خوراک زردترین صفحات اینستاگرامی را فراوری می نماید. از مردمی که مهمان دورهمی هستند درباره حافظ و سعدی و فردوسی سوال می پرسد، اما با دعوت از چهره ای همچون اندیشه فولادوند بحث را به غزل پست مدرن می کشاند.

اینجا همه چیز برای فریب کنار هم چیده شده است و البته این برای برنامه ای که ذات آن با سرگرمی گره خورده، مسئله ای غیرقابل انکار است.